ماه؛ دلیل وجودداشتن خدا
ساعتى را مى بينيم كه به طور دقيق كار مى كند [و] وقت را خوب نشان مى دهد.
آيا مى توان گفت كه اين ساعت، خودش، موجود شده و سازنده اى نداشته است؟ هرگز؛ بلكه عقل سالم، آن را نشانه ی سازنده اى بزرگ و دانشمند مى داند.
ماه آسمان براى ما سال را به دوازده بخش تقسيم مى كند كه ما هر بخشى را «ماه [قمرى]» مى ناميم و هَمو [= همچنین آن] هر ماهى را به سى بخش تقسيم مى كند كه هر بخشى را «شبانه روز» مى ناميم.
كشاورزان ما مقدار ساعات و دقايق را از روى حرَكت ستارگان آسمان، به طور دقيق تعيين مى كنند و آن را مقياس براى آبيارى قرار مى دهند.
آيا اين ساعت هاى آسمانى كه هزاران سال است اين گونه دقيق كار مى كنند و پس از اين هم ساليان درازى كه مقدارش نامعلوم است، كار خواهند كرد و در تمام اين مدّت، نه نيازى به تعمير داشته و دارند و نه گردى بر چرخ هايشان نشسته كه نيازى به تميزكردن داشته باشند و نه ساييدگى در آن ها پيدا شده كه احتياج به تعويض باشد و نه دقيقه اى تند رفته و نه ثانيه اى كنْد، نشانه اى از مخترعى دانا و سازنده اى توانا و جاويدان نمى باشد؟
آيا وجدانِ باانصاف نمى گويد بايستى در برابر اين سازنده بزرگ و اين دانش عظيم و اين نيروى شگرف [= شگِفت آور]، سر تعظيم فرود آورد؟
نشانه هایی از او، ص 21 و 22
