در باره ی حضرت امیرالمؤمنین (سلام الله علیه): زبان قرآن (شعر)

به دلم چون زنى آتش، بکن اندیشه از آن‏
که گر این خانه بسوزد، تو میانش باشى‏

چشم‏ پوشى کن از آن یار که اَندَر نظرش‏
دگرانند و، تو دائم نگرانش باشى‏

هر که در مَزرَع دل، دانه‏ ی مِهر تو فشانْد
تو در آخِر، شَرَر خرمن جانش باشى‏

خستگى‏ هاى دل از مِحنت دَهر اى غم هِجر!
کم نباشد، که تو  هم بار گرانش باشى…

آن که لب جرأت بوسیدن پایش نکند
گو: چه سان طالب کامى ز دهانش باشى؟

فیض روح دَم عیسى‏ بوَد اَندَر لب آن‏
که تو در هر نفسى وِرد زبانش باشى…

اى کلام‏ اللَّه ناطق! تو نباشى قرآن‏
بلکه قرآن، همه، جسم است و تو جانش باشى‏

رتبه‏ ی تو است ز قرآن به مراتبْ افزون‏
کاو بوَد گفته‏ ی یزدان، تو زبانش باشى‏

حور روبَد به مژه خاک درت «رضوانى»!
اگر اَندَر صف جاروب‏ کشانش باشى

از: سیّد محمّد فصیح الزّمان (رضوانی)

در محفل روحانیان، ص ۶۰ و ۶۱