نکته‌‌به‌‌نکته تا خدا (نکاتی از سخنرانی‌های حاج‌آقا بِنیسی)

بسم الله الرّحمان الرّحیم

آنچه می‌خوانید، نکاتی از سخنان و سخنرانی‌های حجّت ‌الاسلام و المسلمین اسماعیل داستانی بِنیسی است که به مرور زمان نوشته شده است.

حاج‌آقا مصطفی یوسفی

1. کسی که می‌خواهد پندش تأثیر بیش‌تری بگذارد، باید هم آن را از روی دلسوزی بگوید و هم دلسوزی‌اش را با بیانش انتقال دهد؛
2. کسی که گناهی انجام داده است، اگر تا ۷ ساعت پس از آن، ۳ بار بگوید: «اَستَغفِرُ اللهَ الَّذی لا اِلاهَ اِلّا هُوَ الحَیُّ القَیّومُ و اَتوبُ اِلَیهِ»، گناهش نوشته نمی‌شود!؛
3. نماز غفیله، نوعی استغفار است؛
4. اگر کسی اعتقاد داشته باشد که تنها خدا می‌تواند گناهانش را بیامرزد و این را به خدا بگوید، گناهانش آمرزیده می‌شود!؛
5. اگر شخصی دیگری را خشمگین کند و او نتواند جلو خشمش را بگیرد، آن شخص، برنده شده و آتش خشم، فرد خشمگین را فراگرفته و سوزانده است!؛
6. کسی که میان دو چشم مادرش را ببوسد، بهشتی می‌شود؛
7. کسی که حیوانی را بی‌دلیل بیازارد، ممکن است که به بلایی گرفتار شود؛ اگرچه به تکلیف نرسیده باشد!؛
8. اگر کسی احساس کند که فرزندش به دام گناه نزدیک شده است، باید حکم و آثار آن را به او بیان کند تا وی را بازدارد؛
9. آیت‌الله محمّدجواد انصاری همدانی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ در شب‌های ماه مبارک رمضان، فرزندانش را بیدار نگاه می‌داشت و به آنان میوه‌ می‌داد تا در طول روز بخوابند و اذیّت نشوند!؛
10. خوب است که هر شیعه در روزهای ولادت و شهادت اهل‌بیت ـ سلام الله تعالی علیهم. ـ ، کتابی درباره‌ی ایشان بخواند؛
11. چشم نباید دنبال عیبجویی از دیگران باشد؛
12. هنگامی که کسی به انسان نیاز پیدا کرد، خوب است که انسان نکته‌ی خوبی به او یاد دهد و همزمان با آن یا پس از آن، نیازش را برآورده کند؛
13. انسان باید بیش‌تر عمر گرانبهایش یا دست‌کم، بخشی از آن را به خواندن، نوشتن، درس‌خواندن و پای مِنبر رفتن بگذراند؛
14. کودک نباید پیش از ۷ سالگی، درس بخواند؛ جز با نَشاط فراوان؛
15. کسی از داشته‌هایش بیش‌تر لَذّت می‌برد که آن‌ها را با تلاش خودش و یکی‌یکی و آرام‌آرام به دست آورَد؛
16. افکار، اخلاق، گفتار و کردار کسی که اهل کتاب‌خواندن باشد، چه بخواهد و چه نخواهد، با دیگران فرق خواهد کرد؛
17. خداوند والا لحظه‌به‌لحظه، راه و چاه را به انسان نشان می‌دهد؛
18. نباید خواب را به هر کسی تعریف کرد؛ زیرا هر گونه تعبیر شود، همان روی می‌دهد؛
19. لَذّت، ۳ گونه است: ۱. لذّت بدنی؛ ۲. لذّت قلبی (عاطفی)؛ ۳. لذّت عقلی که از آن دو مورد قبلی، زیباتر و شدیدتر است؛
20. داشتن دنیا عیب نیست؛ بلکه دل‌دادن به آن، عیب است؛
21. انسان اگر احساس کند که دارد به چیزی یا کسی، جز خدا دل می بندد، باید از آن دوری و از خود مراقبت کند؛
22. اگر کسی به عرشی‌ها دل دهد، دیگر به زمینی‌ها دل نمی‌دهد؛
23. انسانِ باحیا کارهایی را که ترکش بد است، انجام می‌دهد و کارهایی را که انجام‌دادنش زشت است، ترک می‌کند؛
24. ایمان و حیا پیوسته‌ با یکدیگرند؛ پس اگر کسی حیا نداشته باشد، ایمان ندارد!؛
25. حیا عیب‌های انسان را پنهان می‌کند؛
26. انسان باید حتّی نسبت به کسانی که در راه او یک گام برداشته اند، باوفا باشد؛
27. انسان باید گاهی از روی حقیقت به دوستانش بگوید که من به یادتان بودم یا برایتان دعا کردم؛
28. وظیفه‌ی شاگرد، بیان خوبی‌های استاد است؛
29. اگر نگاه کسی به عیب‌های استاد باشد، به سمت او نخواهد رفت؛
30. باید خوبی‌های خود را پوشانید و خوبی‌های دیگران را آشکار کرد؛
31. انسان هر چه دیرتر به یقین برسد، بیش‌تر زیان کرده است؛
32. در زندگی، تا می‌شود، باید خلأ ایجاد کرد؛ چه فکری و چه مادّی؛ و چه در فضای حقیقی و چه در فضای مجازی؛
33. گونه‌های قول‌دادن: الف. قول‌دادن به خدا؛ ب. قول‌دادن به مردم؛ پ. قول‌دادن به خود؛
34. انسان باید به قولش عمل کند؛ اگرچه به دشمنش قول داده باشد!؛
35. لزوم وفای به عهد، مورد قبول همه‌ی جهانیان است؛
36. انسان اگر با کسی قرار گذاشت و نخواست که سر قرار برود، باید پیش از زمان قرار، او را مطّلع کند؛
37. خوب است انسان از خدا بخواهد که وسیله ی خیررساندن به آفریدگان او باشد!؛
38. انسان باید برای این، غِذا بخورد که برای اطاعت از خدا توانایی پیدا کند؛
39. کسی که کارهای بیهوده را ترک کند، به کارهای مهم خواهد رسید؛
40. انسان به هر چه بنازد، به اندازه‌ی همان می ارزد!؛
41. کسی که اهل اندیشه‌های بزرگ باشد، از اندیشه‌ها و کارهای کوچک جدا می‌شود؛
42. فراوانی پوزش‌خواهی، نشانه‌ی نفاق است!؛
43. انسان، با توجّه می‌تواند صدای نفس، شیطان و فرشته را در درون خود تشخیص دهد؛
44. اگر کسی با دختری برای زیبایی‌اش ازدواج کند، صاحب زیبایی او نخواهد بود!؛
45. اگر کسی با دختری برای دارایی‌اش ازدواج کند، همان دارایی، او را بیچاره خواهد کرد!؛
46. انسان باید از پایدارنبودن خوبی‌هایش نگران و در پی اصلاح آن باشد؛
47. به‌تر است که انسان از غِذایی که به آن عادت نکرده است، استفاده نکند!؛
48. در هر دوشنبه و پنج‌شنبه، نامه‌ی اعمال همه به حضرت محمّد ـ صلّی اللّه علیه و اله ـ ارائه می‌شود!؛
49. اهل خدا همیشه باید اهل خدا باشند؛
50. عمق‌بخشیدن به دوستی‌ها مهم‌تر از گسترش‌دادن آن‌ها است!؛
51. گاهی انسان از چیزی بدش می‌آید؛ در حالی که آن خیر است. و نیز بالعکس؛
52. یک درجه‌ی ایمان، آن است که انسان بلا را نعمت بداند!؛
53. زیباترین حیا، حیا از خویشتن است!؛
54. انسان باید به گونه‌ای زندگی کند که دیگران دلتنگ او شوند!؛
55. انسان باید به گونه‌ای زندگی کند که وقتی از دنیا رفت، خودش راحت شود؛ نه این که دیگران از دست او راحت شوند!؛
56. انسان باید به گونه‌ای زندگی کند که دیگران بگویند: «این که این‌قدر خوب است، مولایش چقدر خوب است!»؛
57. هر کسی ماکتی در آسمان دارد که عین کارهای زمینی او را انجام می دهد!؛
58. راه تسخیر دل‌ها مَحبّت است؛
59. اگر انسان به کسی پنهانی محبّت کند، انتظار محبّت‌کردن او را پیدا نمی‌کند و این به نفع انسان است؛
60. شگِفت‌آور است که با این‌همه وسعت رحمت خدا، کسی اهل دوزخ شود!؛
61. کسی که در پی یافتن و زدودن عیب‌های خودش باشد، دنبال عیب‌های دیگران نمی‌رود؛
62. انسانِ باحیا اگر وظیفه‌ی شرعی نداشته باشد، با هیچ کس نشست و برخاست نمی‌کند!؛
63. بیش‌تر اختلاف‌های اعضای خانواده‌ها، نبودن کظم غیظ (فروخوردن خشم) در آنان است!؛
64. ملاک ارزشمندی و خوشبختی؛ ثروت، قدرت، شهرت، ریاست، زیبایی و… نیست؛ بلکه مقدار و چگونگی دینداری انسان است؛
65. فروتنی واقعی، سبب دلبری است!؛
66. اگر کسی واقعا خدا را بشناسد، دیگر خودش را نخواهد دید؛
67. مرحوم پدرم، حضرت استاد اسدالله داستانی بنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه ـ به یک مأمور شهرداری، خیلی احترام می‌کرد. هنگامی که از سببش پرسیده شد، فرمود: «او حافظ قرآن است!»؛
68. حلم، آرامشی در درون انسان است که جلو خشمش را می‌گیرد؛
69. انسان می‌تواند با مَحبّت حتّی دشمنانش را عاشق خودش کند!؛
70. گاهی اندوه، زداینده‌ی گناهان است!؛
71. انسان اگر پیاپی گناه کند و پیاپی نعمت ببیند، باید بترسد؛ چون ممکن است که یکباره عذاب، او را فرابگیرد و او راه فراری نداشته باشد!؛
72. انسان اگر به گذشتن عمر بیندیشد، به دنیا دل نمی بندد و گذرا زندگی می کند؛
73. کسی که از گناه بدش نیاید، به آتش نزدیک است؛
74. جنگ انسان با خود، پایان‌ناپذیر است و انسان باید همیشه با خویشتن بجنگد!؛
75. انسان نباید از جنگیدن با وسوسه‌های نفسانی، خسته شود و اگر زمانی حال مبارزه نداشت، باید به اندازه‌ی نیاز استراحت کند و سپس به ستیزش ادامه دهد؛
76. انسان باید با علاقه از دنیا برود و واقعا حس کند که دنیا برای او قفس است!؛
77. اگر زنی شوهرش را به‌ترین شوهر بداند، زندگانی برای او زیبا می‌شود!؛
78. گناه، سبب محرومیّت از دانش است!؛
79. اشتیاق‌نداشتن به فراگرفتن دانش، نشانه‌ی بیماری مزاج است!؛
80. به اندازه‌ی نیاز باید خورد و خوابید؛ نه بیش‌تر و نه کم‌تر؛
81. انسان آفریده شده است تا عالم شود!؛ّ
82. شاگرد باید در همه‌ی مسائل به دستورهای استاد اخلاقش عمل کند ـ اگرچه بر خِلاف میلش باشد ـ و هیچ گاه نه در دل و نه زبانی، از او سرپیچی نکند؛
83. انسان باید از عذاب خدا به رحمتش فرار کند تا خود او راه‌های خوشبختی را برایش نمایان سازد؛
84. اگر کسی خودش را در آینه ببیند و از زیبایی‌اش لَذّت ببرد، به‌تر است که خدا را یاد و شکر کند و بگوید: «خداوندا! همان‌گونه که آشکارم را زیبا فرمودی، اخلاقم را هم زیبا کن!» و با این کارش از خدا پاداش بگیرد!؛
85. عاشق واقعی هرگز احترام حریم معشوق را نمی‌شکند. این، اصلی است که در هیچ مرحله‌ای از سلوک، فرع قرار نمی‌گیرد و کمرنگ نمی شود؛
86. اگر کسی خودش را در چشم خودش کوچک ببیند، در چشم دیگران بزرگ می شود؛
87. کسی راه عقل را می یابد که فروتن باشد؛
88. آثارِ وفا: ۱. محبوب خدا شدن؛ ۲. محبوب مردم شدن؛ ۳. سَرور مردم شدن؛ ۴. نزدیک شدن به دیگران.