بلابودن نعمت، و نعمت‌بودن بلا! (کلیپ صوتی کوتاه)
بسم الله الرّحمان الرّحیم
چند لحظه از سخنرانی حاج‌آقا اسماعیل داستانی بِنیسی
(متن صوت بالا):
بلابودن نعمت، و نعمت‌بودن بلا!
در حدیث شریف داریم که مؤمن، مؤمن نیست [و] به ایمان کامل نرسیده، مگر این که بلا را نعمت حساب کند و نعمت را بلا!
چه‌جور می‌شود نعمت را بلا دانست؟! چه‌جور می‌شود بلا را نعمت دانست؟!
گاهی یک چیزی خوشایند ما است؛ امّا باطنش ناخوشایند است.
ما ظاهر را می‌بینیم [و] باطن را غافلیم. مؤمن، باطن را هم می‌بیند.
لازم نیست دقیقاً بداند باطن این نعمت دقیقاً چیست؛ لازم نیست؛ ولی می‌داند اگر نعمت را شکر کرد، باطنش خوب است؛ چنانکه ظاهرش خوب است. اگر نعمت را ناشکری کرد، باطنش چیست؟ بلا.
هر نعمتی را شکر کنیم، شکر به معنای کاملش، آن، هم ظاهرش نعمت است [و] هم باطنش نعمت و رحمت است؛ چون باعث آثار مثبت می‌شود؛ امّا اگر نعمتی را ناشکری کرد، ظاهرش نعمت است؛ باطنش چه می‌شود؟ بلا و عذاب الاهی می‌شود.
حالا [اگر] بلا آمد سرش، اگر نسبت به این بلا صبر کرد یا بالاتر: شکر کرد یا بالاتر: راضی بود، خداوند عالَم، این‌قدر به او مرحمت می‌کند: هم در دنیا به قلبش و هم در ابدیّت به ظاهر و باطن وجودی‌اش، که این، کیْف می‌کند.
پس مؤمن، مؤمن نیست، تا [این که] نعمت را بلا ببیند و بلا را نعمت.
بلا، #شکر، #رضا، #رضایتمندی، #صبر، #عذاب، #کفران، #مؤمن، #ناشکری، #نعمت
