امید و ترس در باره ی آمرزش خدا

کات نُخست:

1. زاهد نکند گنه، که قهّاری تو
ما غرق گناهيم، که غفّاری تو
او قهّارت خوانَد و ما غفّارت
آيا به کدام نام، خوش داری تو؟!

2. شرمنده از آنيم که در روز مکافات
اندر خور عفو تو نکرديم گناهی!

کات دوم:

جدّ تو، آدم، بهشتش جای بود
قدسيان کردند بهر او سجود

يک گنه چون کرد، گفتندش تمام:
«مُذنِبی، مذنب، برو بيرون خَُرام»

تو طمع داری که با چندين گناه
داخل جنّت شَوی ای روسياه!؟

حال قلب شما چگونه است: امیدوار به آمرزش خداوند والا یا ترسان از عذاب او و یا هر دو؟

البتّه بر طبق حدیث شریف، در نیمی از دل مؤمن باید نور امید باشد و در نیم دیگر، نور ترس.