نکاتی از جلسه‌ی چهارم سخنرانی حاج‌آقا بِنیسی درباره‌ی «علم‌جویی»

بسم الله الرّحمان الرّحیم

نکاتی از جلسه‌ی چهارم سخنرانی حاج‌آقا اسماعیل داستانی بِنیسی درباره‌ی «علم‌جویی» در روز پنج‌شنبه، 1398/9/14:

دو تا از خوشبختی‌های یک انسان: 1. ظرفیّت و آمادگی موعظه‌شدن را داشته باشد؛ 2. موعظه‌کننده داشته باشد.

     اگر کسی خود را در مسیر علم قرار دهد، خداوند والا به او استاد می‌رساند.

     کتاب خوب، کلیپ خوب و رفیق خوب هم می‌توانند استاد و موعظه‌کننده‌ی انسان باشند.

     کتاب «حکمت‌نامه‌ی لقمان» که توسّط انتشارات دارالحدیث چاپ شده است، بسیار خواندنی و دلنشین است.

     مرحوم پدرم، آن عالم عارف ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ فرمودند: «من هیچ کتابی را دو بار نخوانده‌ام؛ مگر کتابی از بانو مجتهده امین اصفهانی به نام “معاد یا آخرین سیْر بشر” را.» [و این سخن، روشنگر ارزش ویژه‌ی این کتاب و نویسنده‌ی آن است].

     کسانی هستند که اگر سرشان هم برود، علم‌جویی‌شان ترک نمی‌شود.

     از اهل بیت ـ سلام الله تعالی علیهم. ـ درخواست کنیم که به ما این سه چیز را عنایت کنند: ۱. ظرفیّت علم‌جویی؛ ۲. خود علم‌جویی؛ ۳. خود علم. مقصود از علم، معارف دینی است.