کفّاره‌های گناهان

بسم الله الرّحمان الرّحیم

این متن، نکاتی از سخنرانی حجّت الاسلام و المسلمین اسماعیل داستانی بِنیسی درباره‌ی «کفّاره‌های گناهان»در روز پنج‌شنبه، 1394/9/26 است.

کفّاره ی گناه یعنی: پوشاننده ی گناه؛ یعنی: چیزی که آثار گناه را نابود کند.

کفّاره های گناهان، دو گونه هستند:
الف. کفّاره هایی که آثار هر گناهی را نابود می کنند؛
ب. کفّاره هایی که آثار گناه خاصّی را نابود می کنند؛ مانند استغفار برای غیبت شونده که آثار گناه غیبت را از بین می برد.

کفّاره های عمومی که آثار هر گناهی را نابود می کنند، نیز دو نوع هستند:
الف. کفّاره هایی که در دست انسان نیست؛
ب. کفّاره هایی که در دست انسان است و انسان می تواند آن ها را انجام دهد تا آثار گناهانش از بین برود.

اگر شیعه ی گنهکاری کفّاره های اختیاری (کفّاره های نوع دوم) را انجام ندهد یا کم تر از مقدار لازم انجام دهد، خداوند مهربان او را دچار کفّاره های غیر اختیاری (کفّاره های نوع نُخست) می کند تا وی را پاک و بهشتی سازد.

     مادری که همراه کودکش از خانه بیرون می رود، دست او را می گیرد تا مبادا کودکش در ازدحام جمعیّت گم شود. آنان به مغازه ی اسباب بازی فروشی می رسند و کودک، آن قدر به تماشای اسباب بازی های درون ویترین می پردازد که دیروقت می شود. مادر از او می خواهد که به خانه برگردند؛ امّا کودک می خواهد تماشایش را ادامه دهد. مادر دست او را می کشد. باز کودک استقامت می کند و می کوشد که دستش را از دست مادر جدا کند. هر چه مادر با مهربانی برخورد می کند، او بیش تر لج می کند؛ تا این که مادر، او را کتک می زند و او را به خانه برمی گرداند؛ در حالی که او فکر می کند مادرش نامهربان است و او را دوست ندارد. آیا چنین است؟

     یکی از کفّاره های غیر اختیاری، بلا است؛ همچون: فقر و بیماری.

رسول اکرم _ صلّی الله علیه و اله و سلّم. _: «حُمَّی لَیلَةٍ کَفّارَةُ سَنَةٍ؛ تبِ یک شب، کفّاره ی یک سال [گناه] است.»

حضرت امیرالمؤمنین _ سلام الله علیه. _: «اِذَا ابتَلَى اللَّهُ عَبدًا اَسقَطَ عَنهُ مِنَ الذُّنوبِ بقَدْرِ عِلَّتِهِ؛ هنگامی که خدا بنده ای را دچار [بلا] کند، به اندازه ی بلایش از گناهان او می ریزد.»

حضرت امام رضا _ سلام الله علیه. _: «اَلمَرَضُ لِلمُؤمِنِ تَطهيرٌ و رَحمَةٌ، و لِلكافِرِ تَعذيبٌ و لَعنَةٌ، و اِنّ المَرَضَ لايَزالُ بِالمُؤمِنِ؛ حَتَّى‏ لايكونَ عَلَيهِ ذَنبٌ؛ بیماری برای مؤمن، پاکسازی [از عذاب و بدی،] و رحمت است و برای کافر، عذاب کردن و لعنت است و حتما بیماری، پیوسته با مؤمن است تا این که هیچ گناهی بر [گردن] او نباشد [و نمانَد].»

     پس، شیعه ی گنهکار به خدا اعتماد کند و او را دوست بدارد؛ که حتّی اگر نخواهد، او را پاک می کند و به سوی بهشت هایش و خودش بالا می برد.