زیاده‌روی در قِرائت قرآن کریم!
زیاده‌روی در قِرائت قرآن کریم!
امروز، سه‌شنبه، ۶ / ۹ / ۱۴۰۳، راننده‌ای داشت مرا از مجلس سخنرانی‌ام به خانه برمی‌گرداند که صحبت به موضوع «لزوم میانه‌روی در همۀ کارها» رَسید و بنده، مسائل و معارفی را در این‌باره به او بیان کردم.
یکی از آن مطالب، این خاطره بود که روزی شخص متدّینی پیشم آمد و گفت که از خواندن قرآن ـ نعوذ باللّه. ـ بدش می‌آید.
از او پرسیدم: آیا مدّتی است که زیاد قرآن می‌خوانی؟ پاسخ مثبت داد.
پرسیدم: پیش از این مدّت، این‌همه قرآن نمی‌خواندی؟ گفت: «نه.»
گفتم: زمانی تو دربارۀ آثار قرائت قرآن کریم، معارفی شنیده یا خوانده و به بیش‌ترخواندن آن، متمایل شده‌‌ای؛ امّا بدون این که حال و ظرفیّت خودت را در نظر بگیری و بدون این که قاعدۀ «لزوم تدریج در پیشرفت کارهای قلبی و عملی»، همچون: افزایش حال نسبت به قرائت قرآن را رعایت کنی، خواندن آن را یکباره خیلی زیاد کرده و چنین قرائتی را ادامه داده‌ای و برای همین، پس از گذشتِ این مدّت طولانی، دیگر از خواندنش خوشت نمی‌آید.
پرسید: «حالا چه کنم؟» گفتم: به اندازۀ همین مدّت یا بیش‌تر، قرآن قرائت نکن؛ مگر مقداری از آن را که در نماز باید بخوانی؛ یعنی: سورۀ مبارکۀ حمد و سورۀ پس از آن را؛ ان‌شاءاللّه دوباره به قرائت قرآن، علاقه‌مند می‌شوی و پس از آن مدّت هم فقط به اندازۀ حال و ظرفیّتت بخوان. «اندازه نگه دار، که اندازه، نکو است.»
#افراط، #تدریج، #زیاده‌روی، #قرائت_قرآن، #میانه‌روی
