رنگ سبز گیاهان؛ دلیل وجودداشتن خدا

گردش در چمن افسردگى را مى‏ برد و دل را باز مى‏ كند. چرا؟ چون گياهان، اغلب، رنگ سبز دارند.

     اگر همه‏ ی گياهان به رنگ سرخ مى‏ بودند، گردش در چمن [و] در باغ و جنگل، فرح بخش نبود؛ بلكه براى اعصاب زيان داشت.

     آيا اگر نباتات [= گیاهان]، سياه‏ رنگ مى‏ نَمودند، افسردگى را مى‏ بردند يا آن كه دلمردگى مى‏ آوردند؟ آيا بشر در اين هنگام، تفريحگاهى داشت؟ آيا دلتنگى بشر دائمى نمى‏ شد؟

     آيا رنگ همه‏ ی گياهان اگر زرد مى‏ بود و منظره‏ ی پاييز، هميشگى بود، بشر چه مى‏ كرد؟

     اگر گياهان، همه، سپيدرنگ بودند، ديگر چشمى صحيح و سالم يافت مى‏ شد؟ شما نمى‏ توانيد براى مدّتى به بيابانى پُربرف نگاه كنيد؛ رنگ سفيد برف، چشم شما را مى‏ زند. پزشكان براى زندگى در برف، عينک مخصوصى را براى چشم، لازم مى‏ دانند.

آيا اختيار سبزرنگى گياهان در ميان رنگ‏ ها، نشانه‏ ی عقل و حكمت سازنده‏ ی گياهان نمى‏ باشد؟

     او گياهان را براى زندگى و نَشاط بشر آفريده است. اگر گياهان به رنگ ديگر مى‏ بودند، نقض غرض در خلقت آن‏ ها پيدا مى‏ شد؛ پس، سازنده ی گياه و انسان، يكى است كه دانا است، توانا است، مهرْبان است [و] حكيم است.

نشانه هایی از او، ص 34 و 35