سرانجام اعمال، جلسه‌ی 1397/3/11
بسم الله الرّحمان الرّحیم
این متن، نکاتی از سخنرانی حجّت الاسلام و المسلمین اسماعیل داستانی بِنیسی در روز جمعه، 1397/3/11، با موضوع سرانجام اعمال است.
حضرت رسول اکرم ـ صلّی الله علیه و اله و سلّم. ـ در ادامه‌ی سخنرانی مفصّل آخِرشان فرمودند: «از شرهای نفْس‌هایمان و از بدی‌های اعمالمان، به خدا پناه می‌بریم. کسی که خدا (او را) هدایت کند، هیچ گمراه‌کننده‌ای برای او نیست و کسی که (خدا او را) گمراه کند، هیچ هدایت‌کننده‌ای برایش وجود ندارد.»
در وجود انسان، هم نیروهای خیر وجود دارد و هم نیروی شر که «نفْس امّاره» نام دارد. نیروهای خیر به نیکی‌ها امر می‌کنند و نیروی شر به بدی‌ها.
شیوه‌ی عمل نفس امّاره، این است که بدی‌ها را در نظر انسان، خوب و زیبا جلوه می‌دهد تا او به انجام‌دادن آن‌ها تمایل پیدا کند.
حضرت موسی ـ سلام الله تعالی علی نبیّنا و اله و علیه. ـ پس از چهل روز عبادت در کوه طور، پیش قومشان برگشتند و متوجّه شدند که کسی به نام سامِری، گوساله ای از طِلا ساخته و کاری انجام داده است که مردم آن را عبادت کنند. هنگامی که آن حضرت از سامری پرسیدند که چرا این کار را انجام داده است، او گفت: «نفْس من این کار را در نظر من خوب جلوه داد.»
از شرهای نفس امّاره باید به خداوند والا پناه برد؛ چون او خالق و مالک آن است و تنها او است که می‌تواند جلو عمل نفس امّاره را بگیرد یا انسان را از شرهای آن حفظ کند.
کسی که خدا او را هدایت کند، هیچ کسی و هیچ چیزی نمی‌تواند او را گمراه کند و کسی که خدا او را به سبب اعمال پلیدش گمراه کند، هیچ هدایت‌کننده‌ای برایش وجود نخواهد داشت؛ چنانکه حضرت امام حسین ـ سلام الله تعالی علیه. ـ در کربلا برای لشکر دشمن بارها صحبت کردند؛ امّا جز عدّه‌ی اندکی هدایت نشدند؛ چراکه شکم‌هایشان از حرام پر شده بود و کسی که شکمش از حرام پر شود، خدا او را هدایت نمی‌کند و حتّی سخنان امام چنین کسی، بر او اثر نمی‌گذارد.
یکی از زمینه‌های هدایت، توسل به اهل بیت عصمت ـ سلام الله تعالی علیهم. ـ است و گاهی یک توسّل، در نسل انسان هم اثر می‌گذارد.
