انواع دلخوشی

خداوند والا می فرماید: «کُلُّ حِزبٍ بِما لَدَیهِم فَرِحونَ؛ هر گروهی به آنچه پیش آنان است، دلخوشند.» (مؤمنون: 23، 53 و روم: 30، 32)

     پس، هر کسی در دنیا به چیزی یا چیزهایی، دلخوش است.

     اهل دنیا به دنیایشان خوش هستند؛ مثلًا: خانه، وسیله ی نقلیّه، گوشی، مدرک تحصیلی، زیبایی، تیپ و پوشش های خاص، و خوردنی ها و خوراکی های مورد پسندشان.

     اهل آخرت به اعمال و صفات اخروی شان؛ مانند نمازخواندن، روزه گرفتن، حضور در مساجد، خوبی کردن به دیگران، مهربان بودن، مهربانی ورزیدن، قرائت قرآن کریم و گناه نکردن.

     اهلُ الله به هیچ چیزی، جز آفریننده ی مهربانشان (شناختن او، مَحبّت به او، یاد او، خشنودی او و محبّت او به آنان) دلخوش نیستند؛ اگرچه از نعمت های حلال دنیا و اعمال و صفات اخروی هم ممکن است لَذّت ببرند.

چرا زاهد اَندَر هوای بهشت است؟                              چرا در هوای «بهشت آفرین» نیست؟

     راستی! ما به چه چیزهایی دلخوش هستیم؟