آثار خداخواهی و دنیاخواهی (هر کسی که دور باشد از گناه)

بسم الله الرّحمان الرّحیم

شعری از مرحوم حجّة‌الحق، حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ‌ درباره‌ی آثار خداخواهی و دنیاخواهی:

هر كسى كه دور باشد از گناه
می‌‏شود روزىّ او قُرب اِلاه (1)

هر كسى تقواى دل، پيشه كند
لطف حق گردد بر او پشت‌و‌پناه (2)

هر كسى آلوده‌ی دنيا نشد
روز خوش می‌‏بيند و لطف و رَفاه (3)

هر كسى آلوده بر دنيا شود
می‌‏كند عمر عزيزش را تباه

هر كسى رو آورَد بر دين حق
می‌‏خرد بهر دو گيتى عِزّ و جاه (4)

هر كسى دنبال شيطانش رَوَد
نزد حق باشد پليد و روسياه (5)

هر كسى بر نفْس خود غالب شود
می‌‏شود بر جسم و جانش پادشاه

هر كسى دنبال نفْس خود رَوَد
در مسير، آخِر فتد در قعر چاه (6)

هر كسى چشم دلش را باز كرد
بيند ايزَد را به هر كارش گواه (7)

هر كسى چون «داستانى» خسته شد
می‌‏كِشد از دست مردم چون وى آه (8)

1) قرب الاه: نزدیکی‌ به معبود (= خداوند والا).
2) تقوای دل: پرهیزکردن در دل از هر چیزی جز خدا. پیشه کند: کار خود قرار دهد.
3) رفاه: آسودگی، ناز و نعمت، گشایش زندگی.
4) دو گیتی: دو جهان. مقصود، دنیا و آخرت است. عزّ: عِزّت. جاه: مقام، شُکوه.
5) حق: از نام‌های خداوند والا. پلید: ناپاک و آلوده.
6) فتد: افتد.
7) ایزد: خداوند والا. گواه: شاهد، آگاه.
8) وی: او.