پرسش‌های حدیثی
از سویی در حدیث آمده است: «کسی که ادّعا می‌کند ما (اهل بیت) را دوست دارد و از دشمن ما بیزاری نمی‌جوید، دروغ می‌گوید.» (مستطرفات‌السّرائر، ج ۲، ص ۱۴۹) و از سوی دیگر، یکی از بزرگان فرموده است: «معاویه هم امام علی ـ علیه السّلام. ـ را دوست داشت. مگر کسی می‌تواند ایشان را دوست نداشته باشد؟» (عوامل رشد، ص ۱۵۶)؛ پس چگونه معاویه که با دشمنان اهل بیت ـ علیهم السّلام. ـ دوستی می‌کرده، می‌توانسته است امام علی ـ علیه السّلام. ـ را دوست داشته باشد؟
اگر کسی شخصی یا چیزی را دوست داشته باشد و به این توجّه پیدا کند که با محبوبش شخصی یا چیزی دشمن است، به اندازۀ علاقه‌اش به محبوب، با دشمن او دشمنی پیدا می‌کند.
پس اگر معاویه ـ لعنة الله تعالی علیه. ـ کمالاتی از حضرت امیرالمؤمنین ـ سلام الله تعالی علیه. ـ را درک کرده (فهمیده و باور کرده) باشد، به مقدار آن درکش، ایشان را دوست داشته است و چنانچه به دشمن‌بودن بعضی با آن حضرت توجّه پیدا کرده باشد، قلبش نسبت به آنان، دشمنی پیدا کرده است.
البتّه گاهی دوست‌داشتن و دشمن‌داشتن، مانع پیدا می‌کند؛ مانعی همچون: دنیادوستی شدید (علاقۀ بیش‌تر به دنیا) که باعث ارابطۀ ظاهراًدوستانۀ معاویه با دشمنان آن حضرت شد.
#تبری، #تولی، #دنیادوستی، #محبت
روزی که به مسجد ما آمدید، روایتی دربارۀ امام خمینی و انقلاب اسلامی ایران خواندید که در آن، نام امام با عنوان «روح‌الله» آمده بود. آیا می‌توانید متن آن حدیث را بفرستید؟
امام باقر ـ علیه السّلام. ـ فرمود: «ابوبکر و عمر و زبیر و عبدالرّحمان بن عَوف، در آستانۀ درِ خانۀ رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله. ـ نشستند.
پیامبر به سوی آنان بیرون آمد و پیش آنان نشست.
بند کفش حضرت پاره شد؛ پس آن را به علیّ بن ابی‌طالب داد [تا آن را درست کند].
سپس فرمود: “در سمت راست خدا ـ عزّ و جل. ـ یا در سمت راست عرش [ـ تردید از راوی است. ـ] گروهی از ما بر روی مِنبرهایی از (جنس) نور هستند که چهره‌هایشان از (جنس) نور و لباس‌هایشان از (جنس) نور است که چهره‌هایشان چشم‌های بینندگان دیگر را می‌پوشاند (و خیره می‌کند).”
ابوبکر گفت: “ای رسول خدا! آنان چه کسانی هستند؟” حضرت سکوت کرد.
عمر گفت: “ای رسول خدا! آنان چه کسانی هستند؟” حضرت سکوت کرد.
عبدالرّحمان گفت: “ای رسول خدا! آنان چه کسانی هستند؟” حضرت سکوت کرد.
علی گفت: “ای رسول خدا! آنان چه کسانی هستند؟” حضرت فرمود: “آنان گروهی هستند که به سبب روح‌الله و بدون رابطۀ خویشاوندی و اغراض مالی، همدیگر را دوست دارند. آنان شیعیان تو هستند و تو امامشان هستی.”»
(بحارالأنوار، ج 65، ص 140، ش 80 که از کتاب بشارةالمصطفی ـ صلّی الله علیه و آله. ـ نقل کرده است).
نظر بعضی از شخصیت‌های قابل‌توجّه، این است که مقصود از «روح‌الله»، مرحوم حضرت امام خمینی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ می‌باشد.
بنده، این حدیث شریف را نُخستین بار در کتاب خواندنی «آینده و آینده‌سازان» که نوشتۀ مرحوم حاج‌آقا #محمد_دشتی، مترجم و محقّق کتاب شریف «نهج‌البلاغه»، است و دربارۀ بررسی نقش مردم ایران در زمینه‌سازی ظهور امام زمان ـ عجّل الله تعالی فرجه الشّریف . ـ روایاتِ از قم تا قدس می‌باشد، خواندم. رحمت الاهی بر ایشان باد.
#امام علی (علیه السّلام)، #امام خمینی، #انقلاب اسلامی ایران، #کتاب آینده و آینده‌سازان، #معرفی کتاب
امام سجّاد ـ علیه السّلام. ـ فرموده‌اند: «دعا بلای استوارگشته را نیز برمی‌گرداند.» (کافی، ج ۲، ص ۴۶۹). چگونه این اتّفاق رخ می‌دهد؟
همچنین بلاهایی هست که نازل شده و اگر برای رفع (= برطرف‌شدن) آن‌ها دعا نشود، حتماً و صددرصد ادامه پیدا می‌کنند و دعا مانع ادامه‌یافتن آن‌ها است.
آیا دربارۀ نظم‌داشتن در کارها، روایتی وجود دارد؟
جملۀ «هَیهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ» یعنى چه؟
لطفاً چند حدیث بسیارجالب دربارۀ نماز جماعت بیان کنید.
حضرت رسول اکرم ـ صلّى الله علیه و آله و سلّم. ـ فرمودند: «مَن صَلَّى الخَمس فى جَماعَةٍ فَظُنّوا بِهِ خَیرًا؛ کسى که پنج نماز [واجب شبانه‌روز] را با جماعت بخواند، به او گُمان نیک ببرید.»
حضرت امام جعفر صادق ـ سلام الله تعالی علیه. ـ نقل کرده‌اند که حضرت رسول اکرم ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم. ـ فرموده‌اند: «لا صَلاةَ لِمَن لَم‌یُصَلِّ فِى المَسجِدِ مَعَ المُسلِمینَ؛ اِلّا مِن عِلَّةٍ؛ نماز ندارد کسى که در مسجد با مسلمانان نماز نگزارد؛ مگر از روی عذر (شرعی).»
خود حضرت امام جعفر صادق ـ سلام الله تعالی علیه. ـ فرمودند: «اَلصَّلاةُ فى جَماعَةٍ تَفضُلُ عَلىٰ کُلِّ صَلاةِ الفَردِ بِاَربَعَةٍ و عِشرینَ دَرَجَةً؛ تَکونُ خَمسَةً و عِشرینَ صَلاةً؛ نمازى که با جماعت خوانده شود، ۲۴ برابر، برتر از نمازى است که به‌تنهایى خوانده شود؛ پس، یک نماز با جماعت، ۲۵ نماز است.»
حضرت لقمان ـ علیه السّلام. ـ به فرزندش فرمود: «صَلِّ فِى الجَماعَةِ؛ و لَو عَلىٰ رَأسِ زُجٍّ؛ نماز را با جماعت بخوان؛ اگرچه بالای نیزه (باشی)!»
