پرسش‌های تاریخی

ایشان مقدارى از شَجاعتش را از پدر دلاورش، حضرت امیرالمؤمنین ـ سلام الله تعالی علیه. ـ و پدران شجاع مادرش ارث برده بود.

عِلاوه بر آن، در خدمت آن حضرت تربیت یافته بود.

آن حضرت از سویى به سبب شهادت تک‌تک شهیدان کربلا و علم به اسارت اهل بیتش پس از شهادتش درد مى‏‌کشید و از سوى دیگر، لحظه‌به‌لحظه، به مقام عظیم لقاءاللّه، اوج کمال انسان، نزدیک‌تر مى‏‌شد و مستحکم‏‌تر و شکفته‏‌تر مى‏‌گشت.

در کربلا تنها یک زن به نام «اُمّ‏‌وَهَب»، همسر عبداللّه بن عُمَیر، شهید شد.

او ستون خیمه را به دست گرفت و خود را به شوهرش در میدان جنگ رسانید تا همراه او بجنگد و به شهادت برسد؛ امّا حضرت امام حسین ـ سلام الله تعالی علیه. ـ او را به خیمۀ زنان رساند.

پس از شهادت همسرش، بر سر بالین او رفت که ناگهان ضربه‏‌اى بر سرش زده شد و سرش شکافته شد و او به شهادت رسید.

1. بعضی از آنان، مانند حبیب بن مُظاهر، در کربلا بودند؛

2. بعضی، همچون: سلمان و ابوذر، از دنیا رفته بودند؛

3. بعضی، از لزوم حضور در رکاب حضرت امام حسین ـ سلام الله تعالی علیه. ـ ناآگاه بودند؛ مثلاً: نمی‌دانستند که کار به جنگ و شهادت می‌رسد و در نتیجه باید به یاری آن حضرت بشتابند؛

4. بعضی در زندان عبیدالله بن زیاد ـ لعنة الله تعالی علیه. ـ بودند؛

5. ممکن است که بعضی هم به سبب دنیاپرستى به آن حضرت کمک نکرده باشند.