درباره‌ی امام سجّاد (علیه السّلام): رفتار ایشان با شترشان
حضرت امام زينالعابدين ـ علیه السّلام. ـ را ناقه [= شتر ماده]ای بود كه آن حضرت هنگام وفات به فرزند خود، حضرت باقر [ ـ سلام الله علیه. ـ ] وصيّت كرده، فرمود: «من با اين ناقه، بيست سال حج بهجا آوردهام و در اين مدّت [حتّی] يک تازيانه به او نزدهام! چون من از دنيا رفتم، پس از من، هر وقت، اين ناقه مُرد، او را دفن كن تا گوشت او را درندگان نخورند؛ چون رسول خدا ـ صلّی الله علیه و اله. ـ فرموده است: “هر شتری كه هفت حج در موقف عرفه شركت داشته باشد، از آن حَيَوانهايی است كه خداوند، او را از اهل بهشت قرار داده و به نسل او بركت داده است.”»
ناقهی آن حضرت پس از دفن آن بزرگوار آمد بر سر قبر آن حضرت [و] آنقدر سر خود را بر قبر آن حضرت زد… [كه] پس از سه روز مرد!
حضرت باقر ـ علیه السّلام. ـ برای او قبری كند و دفن نَمود.
سفينة‌البحار، ج 2، ص 624؛ برگرفته از: داستانها و دانستنيهای مفيد از جانوران، ص 365 و 366
آيا رفتار ما، حتّی نسبت به انسانها، با اين رفتار مهرْبانانهی آن حضرت، قابل مقايسه است؟!
