نکاتی دربارۀ زکات فطره (فطریّه)

بسم الله الرّحمان الرّحیم

نوشتاری کوتاه از حاج‌آقا اسماعیل داستانی بِنیسی دربارۀ زکات فطره (فطریّه):

بسم الله الرّحمان الرّحیم

بر طبق یک حدیث شریف، کامل‌شدن روزه، به پرداختِ زکات فطره است (ر.ک: کتاب من لایحضره الفقیه، ج ۲، ص ۱۱۹).

معتب گفته است: «امام صادق ـ علیه السّلام. ـ به من فرمودند: “برو و زکات فطرهٔ عیال و غلامان ما را بپرداز و هیچ کدام را از قلم نینداز؛ چون اگر زکات فطرۀ یکی را ندهی، از فوت او می‌ترسم.” پرسیدم: فوت چیست؟ فرمودند: “مرگ.”» (الکافی، چاپ الإسلامیّه، ج ۴، ص ۱۷۴).

نقل شده است که حضرت امام حسن مجتبی، حضرت امام حسین، حضرت امام سجّاد و حضرت امام محمّد باقر ـ سلام الله تعالی علیهم. ـ ، هر یک، تا هنگام شهادت، به نیابت از روح مقدّس پدر خود ـ سلام الله تعالی علیهم. ـ زکات فطره می‌دادند و حضرت امام صادق ـ سلام الله تعالی علیه. ـ فرمودند: «و من به نیابت از (روح) پدرم، زکات فطره می‌دهم.» (مستدرک‌الوسائل، ج ‏۷، ص ۱۵۱).
حضرت آیت‌الله عبدالله مامقانی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ بر اساس این روایت نوشته است: مستحب است که فرزند، پس از فوت پدرش، هر سال از طرف او زکات فطره پرداخت کند (مرآة‌الکمال، ج ۳، ص ۵۵۶).

پس هم برای خودمان، هم برای همۀ اعضای خانواده‌مان و هم به نیابت از پدرمان، اگر از دنیا رفته باشد، زکات فطره دهیم.